Rozmowa z Poetką

„kiedy nie ma jak kogoś uderzyć, trzeba go uderzyć po kieszeni”

Taką „złotą myśl” pewnego adwokata z Warszawy, usłyszała Magdalena Ficowska- Łuszczek kiedy szukała porady przed swoim rozwodem. Jednak nigdy jej nie zastosowała. Za to na pewno dobrze znano ją we wspaniałej instytucji, w której zatrudniła się po rozwodzie i powrocie do Warszawy. Musiała zarobić na życie swoje i syna. Ponieważ jej mąż wraz z jej ojcem złożyli się na zakup dla niej małego mieszkanka w Warszawie, więc Magdalena uważała za słuszne odpuszczenie alimentów. Tak było przyzwoicie. Myślała, że pracując w placówce kulturalnej bogatej instytucji , będzie mogła zapewnić sobie i dziecku – wtedy 8 letniemu, godziwe życie. Była młoda, wciąż jeszcze wystraszona swoimi przeżyciami w małżeństwie, w Zakopanem, gdzie przyjęła ją sfora zajadłej nienawiści. Musiała przetrwać. Uczyła się „być znowu człowiekiem”.
Kiedy przyjmowano ją do pracy w Warszawie, w kadrach ostrzeżono ją życzliwie: „tylko niech pani
nic nie mówi o swoich wierszach, bo panią zagryzą”. Trzymała się tego przez pierwsze osiem lat, ale to i tak nic nie dało. Nie uchroniło jej to przed poniżaniem i wrogością, więc ujawniła, że jest poetką, aby choć swoją poezją zdystansować się i osłonić.

REGULAMIN

Spojrzeniem
przychylaj ludziom
nieba
ale pamiętaj
nigdy nie odsłoń
miękkiego brzuszka
Bądź czujna
nie zdążysz
zasłonić się
przed ciosem
Rozdawaj czułość
uśmiechu
ale nie rozpraszaj uwagi
zasłoń się nią
jak tarczą
kiedy dostrzegą szczelinę
bezbronności
wbiją w nią ostrze
nienawiści
Rozdawaj piękno
Bądź ostrożna
Nie trać czujności

15.08.2013r.

Tu niech na razie opadnie zasłona miłosierdzia. Widać jak zwykle jej osoba zbyt drażniła oczy niektórych. Ale człowiek musi znieść wszystko – myślała sobie. Okazało się, że jej praca wystarcza tylko na minimum egzystencji. Trudno jej było w to uwierzyć, przez 25 lat sądziła, że to jakieś przeoczenie. Lada chwila zauważą kogo zatrudnili i wynagrodzą jej pracę z całych sił. Tak się jednak nie stało. „Historia kołem się toczy” i złota myśl- porada adwokata sprzed lat, okazała się prawdziwa. Tylko to Magdalena jej doświadczyła. Zabiegała o zauważenie. Rozdawała swoje tomiki poezji kolejnym dyrekcjom.. Jeden z jej wydawców poradził jej to, zapewniając, że to na pewno przyniesie pomyślny efekt. Cóż, jak to ujął jeden z kierowników Magdaleny : „ a co to kogo obchodzi ! ”. I w ten sposób, po ćwierć wieku nędzy, dorobiła się w swojej ukochanej Warszawie, perspektyw na najniższe dożywocie naliczane od płacy minimalnej.
Co ma poezja wspólnego z pieniędzmi ?

Obawiam się, że dużo- mówi Magdalena Ficowska-Łuszczek. Tylko odwrotnie proporcjonalnie.
Zważywszy na los Norwida, umierającego w przytułku dla nędzarzy.
Magdalena wychowana w kulcie dla poezji, dochodziła do tej prawdy z niedowierzaniem, przez całe życie.

PRZEOCZENIE

Nocą osunęła się
lawina
zbudziłam się
z kamieniem
na sercu
stopy poranione
na skorupach
nadziei
wiersze
umknęły uwadze
zasłoniło je
osuwisko milczenia

14.05.2015r.

NIEWOLNICZA PRACA-ZA NĘDZARSKĄ PENSJĘ.

TO BYŁY LATA 1992r .- 2016r. TA POLSKA DROGA WOLNOŚCI BYŁA TEŻ MOJĄ. OSTATNIE ĆWIERĆ WIEKU MOJEJ MŁODOŚCI. LUDZIE PRZEMIENILI JE W CZAS UPODLENIA, NIEWOLNICZEJ PRACY I ŻEBRACZEJ PENSJI.

Magdalena Ficowska-Łuszczek nie chce wspominać –
-nie było dla mnie kropli litości, choć wysiłek wkładany w pracę sięgał dla mnie krawędzi przeżycia. Tak nisko wyceniono moją pracę i spędzone tam życie. Tym, którzy decydowali o skazaniu mnie na ćwierć wieku najniższej państwowej pensji w znakomitej instytucji w centrum stolicy, a co za tym idzie na dożywotnią nędzę naliczaną od tej nędzy dedykuję wiersz Aleksandra Puszkina do Eugeniusza Oniegina.

JA EWGIENIJ
TY EWGIENIJ
JA NIE GIENIJ
TY NIE GIENIJ
JA GAWNO
TY GAWNO
JA TIEPIER
TY DAWNO