Rozmowa z Poetką

„HEJ ALBO MNIE ZABIJOM ALBO JA KOGOSI . HEJ BO MI SIE CUPRYNA NA GŁOWIE PODNOSI” Tak, nie mają cepry pojęcia co to znaczy być żoną prawdziwego „zbójnika”

W noc poślubną ściskał ją – Magdalenę Ficowską odtąd już Łuszczek w ramionach i mówił: „moje ty sto tysięcy” i po raz pierwszy przy niej wypił . Myślała, że to wyjątkowo na własnym weselu. Kiedy spodziewała się syna Artura czuła jeszcze, że on ją kocha. Mówią, że córka odbiera kobiecie podczas ciąży urodę, a syn wprost przeciwnie – to prawda, wyglądała zachwycająco. Później jednak nikt nie

potrafił stawić tamy strumieniom alkoholu, strasznym nocom i szaleństwom w „profesjonalnym” bądź „nieprofesjonalnym” towarzystwie różnych kobiet. Wtedy w Zakopanem starając się „przeżyć do rana” pisała w wierszu „Strach” z tomiku „Nefertari…”: o drzwiach otwieranych jak do krzyku, błyskiem przerażenia, w wierszu „Noc”: o czekaniu na bełkotliwy odgłos kroków przed świtem . W tamtych latach napisała „Opowieści tatrzańskie”- wiersze dla syna, wśród nich „Halny”

Halny wicher

jak rozbójnik

w Tatrach się panoszy

Pochowały się zwierzęta

Kot przymrużył oczy

Wiatr góralski

dziś się bawi

Z drogi zejść mu trzeba

Trzeszczy chata Sabałowa

W pas chylą się drzewa

Wszystko tańczy zbójnickiego

tak jak on zaśpiewa

Miał fenomenalny organizm mimo tego wszystkiego w sporcie w kraju nie miał konkurencji, co roku zdobywał złoto na mistrzostwach Polski.

Kiedy Artur miał osiem miesięcy w czerwcu 1982 mówili jeszcze o miłości – wzięli ślub kościelny, w kościele Świętej Rodziny na Krupówkach w Zakopanem. Tak Józek był zakochany, a ich syn był upragnionym przez Józka dzieckiem miłości. Zapytał ją przecież ze łzami w oczach: „a urodzisz mi syna?” Obiecała, że tak. W mieście szalał wprawdzie „ocean nienawiści” do tej „ ceperki z Warszawy” ze strony wszystkich rozczarowanych, ale zapytana przez kogoś, Magdalena powiedziała – on jest dla mnie dobry, nie bije mnie. Zapamiętała zszokowane spojrzenie rozmówcy. Wtedy jeszcze mogła tak powiedzieć, ale 7 marca 1984r. Józek właśnie wrócił z Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Sarajewie pokonany… przez samego siebie. Spał do południa. Tak bardzo mu współczuła., głaskała jego włosy – zerwał się nagle, zapamiętała, że skończył bić w środku nocy. Czuła jak ugina się jej serce – pomyślała : „ widać tak jest na tym świecie że ja służę do bicia” Po tym zmieniła się w kamień z wiersza „Skóra kamienia” z tomiku „Nefertari”: Zajrzyj pod skórę kamienia….. pod stężałą skorupą rozpaczy jestem.

Ten dzień, kiedy skończyło się życie, nastąpił 9 miesięcy wcześniej –  w czerwcu 1983r. O tym strasznym dniu jego żona – poetka napisała później w wierszu „Umieranie” z tomiku „Nefertari…”

– Pierwszy raz umarła

tak nieoczekiwanie

że całkiem zwaliło ją z nóg…

Było to w biały dzień, na trzeźwo podczas wizyty jego matki z mężem, a właściwie po góralsku mówiąc „z chłopem” i ku jego aplauzowi- „tak trzeba bracie” mówił poklepując Józka po plecach. Po twarzy Matki Józka spłynęły łzy. Magdalena usłyszała swój własny śmiertelny krzyk, teraz wie , że na tym się świat nie kończy, ale wtedy myślała , że lepiej umrzeć niż zostać uderzonym w twarz przez mężczyznę. W jednej chwili skończyło się życie.

Niestety był jeszcze ktoś, kto zapłacił życiem za tę chwilę hańby.

Magdalena Ficowska – Łuszczek

pisze w wierszu ”Woda” z ostatniego tomiku „Gniew motyla”:

Nie ocaliłam błysku istnienia

na swój obraz i podobieństwo

Pisała ukradkiem, kiedy mąż był w rozjazdach sportowych. Wiersze z tamtego czasu wydała dopiero 9 lat po rozwodzie w 1999r kiedy wreszcie ochłonęła z tych przeżyć. Zresztą z jej byciem poetką wiąże się zabawna sytuacja. Kiedy wróciła do Zakopanego po urodzeniu dziecka w Warszawie odwiedziła ją ,w mieszkaniu na osiedlu Kasprusie teściowa. Malutki Artur leżał w łóżeczku, na podłodze było kilka kartek maszynopisu wierszy. Józek widząc pytające spojrzenie swojej mamy , powiedział z pewną dumą : „Magdzia pisze wiersze”. Na to teściowa Magdaleny Ficowskiej – Łuszczek odpowiedziała: „No to teraz już chyba nie będzie pisała ?” Czasami w przypływie dobrego humoru Józek mawiał : „hej, byłby ze mnie poeta ino ze głowa nie ta”.

Jednak to tam właśnie w Zakopanem, kiedy zamieszkała tam zimą 1981r. szła o zmierzchu drogą z Krzeptówek od swojej teściowej na osiedle Kasprusie do mieszkania Józka i swojego , patrząc na baśniowo piękne obsypane śniegiem gałęzie drzew z wiersza „Nocą wśród drzew”:

Mijały ją powoli

w ciemności splątały konary

przytulnie bezpieczne

przesuwały się nad jej twarzą

rozbłyskując gwiazdami

wciągnęły ją w tunel

księżyc u wylotu

krok po kroku

oświetlał jej drogę

28 sierpnia 1990 roku Magdalena Ficowska-Łuszczek rozwiodła się ze swoim mężem Józkiem. Wyjechała z Zakopanego. Opustoszałe miejsca po niej wkrótce wypełniło wichrem spod Gubałówki znad Ukrainy wołanie „stój Halina”. Czyżby dopełniło się fatum? Magdalena pamiętała z dzieciństwa to żartobliwie-sarkastyczne powiedzonko swojego ojca, który bawił się czasem taką grą słów.