Rozmowa z Poetką

Czy anioły muszą być doskonałe? Chyba nie…
Magdalena Ficowska – Łuszczek znała jednego w dzieciństwie. Był dla niej oparciem i ostoją w tym wrogim świecie. Pierwsze słowa anioła, które zapamiętała : „boję się” były skierowane do strasznie grzmiącego w mrocznym korytarzu tatusia. Anioł zakładał w popłochu maleńkie buciki na stopki Magdalenki.
Jeszcze wcześniej – anioł trzymał w palcach fioletowego fiołka na drugiej ręce unosząc Magdzię.
Ten fiolet był tak piękny, że zapierało dech w piersiach z zachwytu. Do tej pory to ulubiony kolor poetki.
Później w podstawówce mała Magdalenka wpatrywała się w nieskończenie piękną twarz Mamy – malującej usta przed ręcznym lusterkiem. Wreszcie anioł – Wanda Ficowska, uśmiechnął się ze słowami : „tak wiem, że mnie uwielbiasz” – to była prawda. Dzięki istnieniu tego anioła, Magdalence też wyrosły skrzydła, które niosły ją przez życie. Bywało, że anioł nie pamiętał o przyziemnych sprawach, bujając w obłokach, odbijając grafiki i malując obrazy olejne.

Uwielbiała Mamę, dziecięcym serduszkiem. Mama była piękna, łagodna, nie biła, nie ubliżała. Zajęta swoją pracą artystyczną, , pragnęła zrobić karierę. Była utalentowanym aniołem, po Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Trzeba kogoś kochać, kiedy zewsząd dookoła jest pogrom. W tym kontekście Mama była aniołem. Ale to był terror miłości, żeby na nią zasłużyć Magdzia gotowa była umrzeć. Byle tylko nie sprawić jej kłopotu, nigdy nie poprosiła o jedzenie lub picie. A Mama wyraziła swój pogląd, że to jest rozwydrzenie innych, którzy tak przejadają pieniądze. Uważała, że jak ktoś się nie domaga, to widocznie nie potrzebuje. Realizowała swój talent. Magdalenka nauczyła się więc nie odczuwać pragnienia ani głodu. Nikt jej nigdy nie powiedział, że woda jest potrzebna do rozwoju i życia. Dlatego nawet w dorosłości nie zdawała sobie z tego sprawy. Taka wpojona w dzieciństwie tresura pozostaje wpisana w człowieka. Starała się dzielnie zasłużyć na uznanie, obywając się bez tego. W domu nie było nic. Woda w kranie w tych czasach odrzucała , przesycona chlorem. Na początku liceum zaczęła tracić pamięć. Permanentny brak picia już od 7 roku życia spowodował straszliwe skaczące nadciśnienie. Tak że najbliższe 50 lat życia Magdalena umierała z głową rozsadzaną potwornym bólem w klozecie. Przez te pół wieku lekarze i rodzina wmawiali jej, że to są migreny i że nie można nic pomóc. Kiedy próbowała opowiedzieć lekarzom o swoich piekielnych mękach, usłyszała, że to bzdury. Nikt jej nie dał lekarstwa na nadciśnienie. Przez 50 lat umierała na oczach ludzi, bez żadnej pomocy. Dopiero w 2011 r. ordynator w szpitalu Grochowskim w Warszawie, na oddziale rehabilitacji dał jej dwie małe tabletki, po których natychmiast wyzdrowiała. Zrozumiała, że całe to jej potworne cierpienie było bez sensu, niekonieczne, tak łatwe do usunięcia. A przecież odebrało jej życie, bo za ładnie wyglądała, żeby lekarze jej uwierzyli, więc odmawiali jej pomocy. Poczuła pierwszy poryw gniewu za swoją krzywdę. Napisała tomik “Gniew motyla”.

Z biegiem lat anioł opadał na ziemię, tracił pióra, stanowczo nie był już idealny, ale Magdalenka pamiętała jaki był naprawdę. Nie zawsze wersja świata anioła była zgodna z wersją jego córki, ale to na nim wsparta była siła przetrwania poetki.
Kiedy zbliżał się kres lotu anioła – ku niedowierzaniu i przerażeniu Magdaleny Ficowskiej – Łuszczek, powstał tomik jej wierszy „Gniew motyla”.

MOJA MAMA

Wandzie Ficowskiej

Olśniewała pięknem
przenosiła je na obrazy
dała mi
wypełniony poezją sierpień
na początek piaszczystej drogi
znak Lwa na nieboskłonie
wbiegłam w jej życie
jako Magdalenka
mam od niej
zieleń oczu
rozległość marzeń
po horyzont
serce
z kolorów tęczy i miłości